ήμορος

ἤμορος, -ον, θηλ. και ήμορίς (Α)

αμέτοχος, άμοιρος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < α- στερητικό, με ιων. μα-, κρότητα + μόρος «τμήμα-μοίρα» (πρβλ. ομηρ. άμμορος). Στον Ησύχ. μαρτυρείται η γλώσσα ήμορος

άμοιρος, το θηλ. ημορίς

κενή, εστερημένη καθώς και ο ρηματ. τ. ημόριζεν

άμοιρον εποίησεν].